Gramofon Ortofon Ortofon MC Cadenza Mono

Cadenza Mono

Sprawdź swoje stare płyty lub użyj nowych mikrorowkowych płyt monofonicznych, aby poznać możliwości wkładki Cadenza Mono!

Model Cadenza Mono wyposażony jest w igłę Nude Fine Line i cylindryczny aluminiowy wspornik. Promień igły wynosi r/R 8/40 µm.

Cewki wykonane są z czystego srebra 6NX (99,9999%). Ulepszony proces nawijania twornika zapewnia wyrównany balans kanałów.

Dla ułatwienia użytkowania styki są połączone, dzięki czemu otrzymujesz ten sam sygnał z obu par styków połączeniowych.

Wkładka ta dzieli swą wewnętrzną konstrukcję z Cadenza Red, a dzięki zoptymalizowanym regulacjom dla odtwarzania mono, dźwięk jest swobodny, jednorodny i powściągliwy.

W firmie Ortofon nieustannie opracowujemy najnowsze technologie, które mogą znaleźć zastosowanie w naszych produktach i ciągle przesuwamy granice możliwości tych już istniejących. Tym samym zapewniamy naszym produktom najwyższy poziom jakości i wydajności. Mimo to Ortofon zdecydował się na opracowanie nowej serii zawierającej jeszcze większe innowacje.

Dzięki wdrożeniu kobaltowo-żelaznych nabiegunników, nowemu ulepszonemu procesowi nawijania igły, zastosowaniu w modelach aluminiowej obudowy oraz innym modyfikacjom, byliśmy w stanie odkryć nowe możliwości odczytu analogowych informacji. Zdecydowaliśmy się również na stworzenie jak najbardziej kompleksowej gamy wkładek, co zaowocowało opracowaniem modelu Cadenza Mono z ruchomą cewką, dzięki czemu sprostaliśmy oczekiwaniom naszych klientów - miłośników płyt winylowych.

Każda z pięciu wkładek serii Cadenza ma swoją własną charakterystykę dźwiękową, a wszystkie pięć modeli razem tworzy całość złożoną z pięciu klasycznych wariacji:

MC Cadenza Mono to prawdziwie monofoniczna wkładka do odtwarzania monofonicznych mikrorowkowych płyt winylowych

MC Cadenza Red dostarcza otwarty, dynamiczny dźwięk o pięknej barwie

MC Cadenza Blue dodaje więcej dynamiki i rozdzielczości, brzmi bardziej przestrzennie i ujawnia więcej szczegółów

MC Cadenza Bronze dodaje jeszcze więcej detali i rozdzielczości, zachowując równowagę między poszczególnymi elementami

MC Cadenza Black jest najlepsza ze wszystkich, podąża za rytmem z wyjątkową rozdzielczością i oferuje dokładny wgląd w każde nagranie

Cadenza

Kadencja (wł. Cadenza) to część koncertu na instrument solowy i orkiestrę, w której orkiestra przestaje grać, pozostawiając soliście swobodę twórczą bez ściśle określonych ram czasowych. Kadencja może być wcześniej ustalona lub całkowicie improwizowana. Jest to zazwyczaj najbardziej skomplikowana i wirtuozerska część instrumentu solowego podczas całego utworu. Po zakończeniu kadencji orkiestra powraca, aby zakończyć pierwszą część koncertu.

W XIX wieku sami kompozytorzy zaczęli komponować kadencje w całości. W przypadku niektórych utworów, które były tworzone z myślą o improwizowanej kadencji, dodawano gotowe kadencje, dzięki czemu soliści mogli wcześniej je zaplanować. Niektóre z nich stały się tak szeroko grane przez solistów, że z czasem stały się integralną częścią utworu.

Wkładki True Mono marki Ortofon

Historia nagrań muzycznych na płytach gramofonowych sięga już ponad wieku. A ponad pół wieku temu, na początku lat czterdziestych XX wieku, nowoczesny winyl zaczął przyjmować obecny kształt. Wtedy to taśmowa maszyna dotarła do studia, cięcie zostało wykonane w lakierze celulozowym z azotanem za pomocą noża szafirowego, a nabór w kształcie litery V dla sygnału mono stał się standardem.

Firma Ortofon również miała swój wkład w tym procesie, konstruując i produkując w 1946 roku nową, ulepszoną wkładkę. Głowica ta umożliwiła osiągnięcie górnej granicy częstotliwości 14 kHz, znacznie przewyższając poprzednią granicę 8 kHz. To było początkiem ery odtwarzania dźwięku hi-fi.

Płyty z pierwszych lat czterdziestych XX wieku były wykonane ze szelaku i miały grube rowki, a odtwarzane były przy pomocy mechanicznych i elektronicznych wkładek, wymagających ogromnego nacisku. Wiele z nich korzystało z diamentowej igły, a najbardziej postępową w tamtym okresie uznano igłę sferyczną o promieniu 65 µm.

W roku 1948 wprowadzono płyty winylowe z mikrorowkami

Proces produkcji tego nowego rodzaju płyt był bardzo pracochłonny: wymagał nowego, lepszego materiału (który stał się znany jako winyl), nowych głowic tnących, nowych nagrań, których czas odtwarzania wypełniał całą stronę płyty, i nowych gramofonów, które mogły obsługiwać prędkość 33 obr./min.

Co ważniejsze, konieczne stało się zaprojektowanie nowych, lekkich ramion i wkładek, aby znacznie zmniejszyć nacisk, który wynosił ponad 100 gramów na szelakowych płytach 78 obr./min. Ortofon przyczynił się do rozwoju nowej technologii zarówno w zakresie głowic tnących, jak i wkładek wysokiej jakości.

W roku 1948 Ortofon wypuścił na rynek pierwszą serię wkładek z ruchomą cewką.

Modele A, AD i C.

Trzy modele: A, AD i C zostały skonstruowane w oparciu o ten sam generator, który nadal jest używany w naszych wkładkach SPU CG.

Typ A był standardową, wytrzymałą wkładką o niskiej deformacji i dużym nacisku: do 15 gramów przy szelakowych płytach 78 obr./min i 7 gramów przy płytach 33 obr./min.

Model AD został stworzony specjalnie dla ramienia Ortofon A 212 i miał obracany kołnierz, co ułatwiało zmianę między 78 a 33 obr./min. Była to również wytrzymała konstrukcja, która obsługiwała do 10 gramów przy płytach 33 obr./min.

Ostatnia z tej serii, model C, została zaprojektowana z myślą o zastosowaniu profesjonalnym i obsługiwała nacisk o wartości 3 g przy płytach 33 obr./min. Dostępne były również różne igły, od kulistej o rozmiarze 95 µm dla starych płyt 78 obr./min, do kulistej o rozmiarze 25µm dla nowych z mikrorowkami. Wkładka C z igłą 25 µm wykorzystuje tę samą jednostkę, co obecnie produkowana SPU CG 25.

Mono Mikrorowki

Geometria mikrorowki mono jest dość prosta do zrozumienia, ponieważ zawiera jedynie jeden sygnał. Ten sygnał jest cięty tylko na boku rowka, co oznacza, że rowek w kształcie litery V ma stałą szerokość i głębokość. Kąt rowka w kształcie litery V może się nieco różnić w zależności od płyty, ale zawsze będzie zbliżony do 90 stopni. Górna szerokość rowka, zgodnie z różnymi standardami, jest na tyle mała, aby zapewnić właściwe osadzenie igły w rowku. Wraz z upływem lat minimalna szerokość zmieniała się w zależności od standardów, ale do wspomnianego wcześniej okresu lat 60. była zawsze bliska 50 µm. Najnowsze normy z lat 80. zostały zatwierdzone, aby minimalna szerokość rowka mogła być ograniczona do 30 µm. To ujednoliciło standard minimalnej szerokości rowka na płycie.

Jeśli chodzi o szerokość dna rowka, stare mikrorowki z lat około 1950 roku mogły mieć nawet 15 µm lub więcej, jeśli matryca do płyt była używana zbyt długo. Takie płyty można było odtwarzać tylko za pomocą wkładek o kulistym kształcie igły o rozmiarze 25 µm, w przeciwnym razie igła mogłaby dotrzeć do dna rowka, co skutkowało znaczną utratą wierności odtwarzania. Na początku lat pięćdziesiątych szerokość dna została zmniejszona do około 8 µm, zgodnie ze standardem IEC98 z 1958 r., w którym 7,5 µm jest maksymalną wartością. Później, na początku ery stereofonii, szerokość ta została dodatkowo zmniejszona do 4 µm. Szerokość dolna rowka jest jednym z najważniejszych czynników decydujących o tym, jakie igły będą w stanie odtwarzać płytę w sposób satysfakcjonujący, zgodnie z przedstawionymi niżej ilustracjami.

Różnice między zapisem stereo a mono.

Zapis stereo zawiera informacje dla lewego i prawego kanału po przeciwnych bokach rowka, ustawione pod kątem +/- 45 stopni, zgodnie z niżej przedstawionymi ilustracjami. Taki sposób cięcia rowka prowadzi do skomplikowanego kształtu z informacjami zapisanymi poziomo i pionowo, które mogą być odczytywane przez wkładki stereofoniczne.

Płyta monofoniczna zawiera tylko jeden sygnał, który jest cięty w kierunku poprzecznym, więc nie zawiera żadnych informacji zapisanych w pionie.

Zalety stosowania wkładki monofonicznej do odtwarzania płyt monofonicznych

Jeśli odtwarzasz płytę monofoniczną za pomocą wkładki stereofonicznej, nie uzyskasz tego samego sygnału we wszystkich kanałach ze względu na niedoskonałości takie jak przesłuchy, hałasy, błędy fazy, niewłaściwe śledzenie, najazdy i zniekształcenia. Różnice między kanałami sprawią, że obraz będzie niestabilny i nieostry. W pewnym stopniu można temu zapobiec, używając przełącznika na mono.

Odtwarzanie tej samej płyty monofonicznej za pomocą wkładki monofonicznej sprawi, że wszystkie opisane powyżej problemy znikną, ponieważ wkładka ta generuje tylko jeden sygnał, który jest później kierowany do obu kanałów systemu. Zapewni to znacznie mocniejszy i stabilniejszy obraz oraz bogatszy dźwięk.

Kolejną wyraźną zaletą korzystania z wkładki monofonicznej przy odtwarzaniu płyt monofonicznych jest to, że nie reaguje ona na ruch w pionie. Oznacza to, że wkładka monofoniczna jest praktycznie odporna na efekt "zaciskania", który występuje, gdy igła jest wypychana pionowo w górę na wąskich odcinkach rowka. Dodatkowo, reakcja na kurz, brud i zużycie jest znacznie zmniejszona, ponieważ ruchy w pionie nie mają wpływu na słyszalne efekty. W rezultacie otrzymujemy czystsze odtwarzanie płyt monofonicznych bez szumów. Tego rodzaju efekty nie można uzyskać jedynie poprzez użycie przełącznika mono.

Igły

Igły sferyczne były najczęściej stosowaną geometrią od lat 60. dlatego większość starych płyt odtwarzano z użyciem igły sferycznej. Nie oznacza to jednak, że płyt monofonicznych należy odtwarzać igłą sferyczną.

Igły o kształcie eliptycznym oraz o styku liniowym mogą okazać się korzystne do odtwarzania płyt monofonicznych z połowy lat pięćdziesiątych XX wieku i późniejszych (patrz ilustracje po lewej). W szczególności igły o styku liniowym dzięki swojemu smukłemu kształtowi zapewniają lepszą charakterystykę wysokich częstotliwości. Dodatkowo, zastosowanie igieł o igłach liniowych może znacznie zmniejszyć zniekształcenia wynikające z efektu "zaciskania", który występuje podczas wypychania igły w górę na wąskich odcinkach rowka przy wysokich częstotliwościach.

Odtwarzanie starej płyty monofonicznej, która być może była odtwarzana tylko za pomocą igły sferycznej o rozmiarze 25 µm, można wykonać z igłą sferyczną o rozmiarze 18 µm na nieużywanym wcześniej obszarze rowka lub, co jeszcze bardziej korzystne, z użyciem igły eliptycznej lub liniowej. Wybór jednego z tych profili diamentowych znacznie zwiększy zdolność igły do odczytu zapisanych informacji z większą precyzją i dokładnością.

Płyta monofoniczna wykonana przy użyciu poprawnie ustalonej głowicy stereo nie różni się niczym od płyty wykonanej przy użyciu głowicy mono, o ile dostarczane sygnały są identyczne dla obu kanałów. Wybierana igła tnąca powinna także umożliwić wypalenie wystarczająco szerokich i głębokich rowków, aby dostosować płytę do potrzeb tych użytkowników, którzy chcą odtwarzać monofonicznie przy użyciu tradycyjnej igły sferycznej o rozmiarze 25 µm.

2M Mono SE jest jedyną wkładką monofoniczną, która odtwarza wszystkie istniejące, stare i nowe płyty monofoniczne

Płyty z kolekcji The Beatles in Mono, według Seana Magee, inżyniera nagrodzonego GRAMMY® z Abbey Road Studios, mają minimalną szerokość rowka wynoszącą 60 µm. Taki rodzaj rowka umożliwia bezproblemowe odtwarzanie większości nowoczesnych wkładek monofonicznych. Jednak dla uzyskania jak największej ilości informacji z rowków idealna będzie igła o styku liniowym, taka jak Fine Line w wkładce MC Cadenza Mono lub Shibata w specjalnie zaprojektowanej wkładce 2M Mono SE.

Dane techniczne MC Cadenza Mono

Napięcie wyjściowe przy 1 kHz 5 cm/sec - 0,15 mV

Zakres częstotliwości przy -3 dB - 20 Hz - 50 kHz

Pasmo przenoszenia 20 Hz - 20 kHz - +3/-1

Zdolność śledzenia przy 315 Hz przy zalecanej sile śledzenia *) - 70 µm

Podatność dynamiczna - 12 µm/mN

Typ igły - Nude Fine Line na aluminiowym wsporniku

Promień końcówki igły - r/R 8/40

Zakres siły śledzenia – 2,2-2,7 g (22-27 mN)

Zalecana siła śledzenia – 2,5 g (25 mN)

Kąt nachylenia igły - 20º

*) Typowa wartość

Impedancja wewnętrzna, rezystancja DC - 5 Ohm

Zalecana impedancja cyklu ładunkowego - 50-500 Ohm

Materiał obudowy wkładki – stal nierdzewna, aluminium

Kolor obudowy wkładki - naturalny/czarny

Masa wkładki – 10,7 g