Farba fasadowa - jak wybrać? Która farba najlepsza?

Wybór idealnej jest często bardzo skomplikowany, ponieważ żaden z typów nie jest doskonały i trzeba dokonać porównania między charakterystycznymi cechami farb danego rodzaju a warunkami, w jakich będą one nanoszone i z właściwościami, jakie mają zostać dzięki nim zagwarantowane.

Rodzaje farb fasadowych

• Farby winylowe – dziś nie są często używane, zastąpiły je niemal całkowicie farby akrylowe, które są bardziej odporne na zabrudzenia, łatwiejsze do nakładania i są bardziej przyczepne, a zatem również trwalsze.
• Farby akrylowe – mają niedużą nasiąkliwość i są dosyć paroszczelne, dobrze trzymają się tynków, łatwo się je nakłada i mogą być używane niemal na wszystkie podłoża (z wyjątkiem wapiennych i silikatowych). Szczególnie chętnie wybierane do odnawiania elewacji.
• Farby lateksowe – zawierają dużą ilość polimerów, są bardzo przyczepne i tworzą szczelną, odporną na zabrudzenia powłokę. Od klasycznych farb akrylowych odróżnia je większa elastyczność, co przekłada się na odporność na wahania temperatur.
• Farby silikonowe – są całkowicie wodoodporne i bardzo elastyczne. Cechuje je wyjątkowo dobra przyczepność i są bierne chemicznie, więc mogą być stosowane nawet na powierzchnie delikatne. W przypadku większości farb intensywnie barwionych proces blaknięcia nie jest szybki.
• Farby akrylowo-silikonowe – w wersji rozpuszczalnikowej charakteryzują się olbrzymią odpornością na szorowanie i jako takie stosowane są do malowania fasad budynków szczególnie narażonych na zabrudzenia elewacji.
• Farby wapienne – doskonale chronią przed pleśnią, ale ze względu na dużą chłonność i związaną z tym skłonność do przyjmowania zabrudzeń używa się ich rzadko i przede wszystkim do renowacji wapiennych elewacji.
• Farby silikatowe – trwale wiążą się z podłożem w drodze reakcji chemicznej i mogą stanowić nowoczesny zamiennik farb wapiennych. Ze względu na silnie alkaliczny odczyn nie mogą być używane na podłożach organicznych, a więc akrylach czy silikonach. 
• Farby polikrzemianowe – zachowują większość zalet farb krzemianowych, jednak dzięki dodatkowi syntetycznych żywic mogą być nanoszone nie tylko na niesezonowane tynki, ale również na powłoki zawierające polimery organiczne.
• Farby cementowe – rzadko spotykane i raczej niewykorzystywane w budownictwie mieszkalnym. Są ekologiczne i mogą być barwione na delikatne kolory, ale są też podatne na zabrudzenia.

Poza tymi typami można wskazać jeszcze kilka technologicznie zaawansowanych farb fasadowych o specjalnym przeznaczeniu: zabezpieczających przed wykwitami glonów i pleśni, farby z nanocząsteczkami nadającymi twardość, specjalne farby na podłoża delikatne lub uszkodzone itd. Są one jednak drogie, a ich zastosowanie ograniczone do specyficznych przypadków.

Dobór farby fasadowej do podłoża

• Na tynki cementowe i cementowo-wapienne nakłada się najczęściej farby akrylowe, silikonowe, akrylowo-silikonowe, a rzadziej winylowe, silikatowe, cementowe czy wapienne.
• Na tynki silikatowe nakłada się farby silikatowe lub polikrzemianowe, ewentualnie również wapienne.
• Na tynki wapienne można nałożyć farby silikatowe lub polikrzemianowe, a także wapienne i silikonowe, pamiętając o konieczności zapewnienie dużej przepuszczalności dla pary wodnej.
• Na tynkach organicznych (np. akrylowych) używa się farb organicznych: akrylowych, silikonowych, akrylowo-silikonowych lub polikrzemianowych. Te same farby nadają się również do wykańczania elementów drewnianych.

Na co warto zwrócić uwagę?

Wybierając farby fasadowe, warto skupić się na kilku ich atrybutach. Choć w większej części są one uzależnione od typu farby, występują pewne różnice między farbami tej samej klasy produkowanymi przez różne marki:

• spoiwo – ważny jest nie tylko jego typ, ale także ilość. Im jest większa, tym trwalszą powłokę można uzyskać. Najtańsze farby zamiast spoiwa są tworzone w dużej mierze z wypełniaczy – substancji, które generują dodatkową objętość, ale nie odgrywają roli utrwalającej;
• wodoszczelność – ściana musi oddychać, ale jednocześnie zbyt duża nasiąkliwość powoduje, że na elewacji szybko pojawią się glony lub pleśń. Niska wodoszczelność powoduje też wnikanie wody w szczeliny, co osłabia odporność na wahania temperatury;
• paroprzepuszczalność – zdolność do przenikania pary wodnej przez warstwę farby. Dzięki wysokiej paroprzepuszczalności wilgoć jest usuwana z wnętrza budynku, ale nie może wnikać do środka. Oznaczana może być na trzy sposoby: jako wartość bezwzględna (w g wody na metr kw. na dobę – dobrym wynikiem jest 120-130 lub więcej), jako zastępczy opór dyfuzyjny Sd (im mniejszy, tym lepszy – od 0,11 m w dół) albo współczynnik oporu dyfuzyjnego (optymalnie na poziomie 1400-1500)
• odporność na promienie UV – ultrafiolet może uszkadzać cząsteczki pigmentów, powodując utratę barw. W większości przypadków proces ten przebiega intensywnie jedynie w pierwszym roku po malowaniu, jednak warto zwrócić uwagę na to, jaką trwałość koloru (w latach) gwarantuje producent farby;
• czas schnięcia – to czynnik, na który warto zwrócić uwagę głównie ze względów praktycznych. Nie ma on kluczowego znaczenia dla estetyki czy funkcjonalności, ale dla kogoś, kto ma malować elewację, zawsze jest to cenna informacja.

Farba na sufit – jak wybrać? Jaka najlepsza?

Jaką farbą malować elewację drewnianą?

Farba strukturalna - jak wybrać? Jaka najlepsza?