Krykiet - zasady, sprzęt, wyposażenie. Jak zacząć?
Spis treści:
Dziś jest to jeden z narodowych sportów w Wielkiej Brytanii. Swoich fanów ma także w Polsce. Na czym polega? Choć krykiet uprawiany jest przede wszystkim w krajach należących do Brytyjskiej Wspólnoty Narodów, jest on popularny także w Afganistanie, w wielu państwach afrykańskich, na Karaibach i w niektórych krajach europejskich. W Polsce działa zaledwie kilkanaście drużyn, jednak dochodzi do tego całkiem szeroka strefa amatorska.
Popularne buty sportowe
Biorąc to wszystko pod uwagę, warto sprawdzić, czym krykiet tak naprawdę jest, jakie są jego zasady, a także, co warto zakupić, aby poznawanie tajników tej dyscypliny okazało się w ogóle możliwe.
Krykiet – zasady gry
Warto podkreślić, że zasady, według których odbywa się gra, zostały przygotowane przez słynny Marylebone Cricket Club, funkcjonujący od 1787 roku. Przez wiele lat była to organizacja, która jako jedyna miała prawo formować przepisy i zarządzać ich realizacją. Co ważne, klub stoi na straży również ducha gry, zgodnie z którym krykiet ma być wolny od niestosownych zachowań zawodników czy też różnego rodzaju nieczystych zagrywek.
Dla lepszego zrozumienia zasad, warto przedstawić je w punktach, które dotyczyć będą poszczególnych aspektów krykieta.
Boisko
Ma eliptyczny kształt i jest pokryte trawą. Choć jego długość nie jest ściśle określona, zwykle wynosi od 130 do 150 metrów. Na samym środku znajduje się pas o wymiarach 3,05x20,12 m – jest to tak zwany pitch. Stanowi on główny obszar gry, na którym realizowane są akcje. Po obu końcach tego pasa znajdują się bramki (wickety), czyli trzy wbite w ziemie strumpy (słupki, najczęściej drewniane), na których ustawione zostają dwie nieprzymocowane poprzeczki (baile). Bowler rzuca piłkę w stronę bramki przeciwnika w taki sposób, aby batsman nie był w stanie jej odbić. Pitch zostaje podzielony na dwie części poprzez linie, która łączy bramki.
Zespoły
W grze biorą udział dwie drużyny po 11 zawodników. Zostają oni podzieli na rzucających, czyli bowlerów i odbijających – batsmanów. Jeden z graczy pełni rolę łapiącego.
Podział ten nie załatwia jednak całej sprawy. Podczas rzutu, zadaniem zawodników z pola jest złapanie piłki odbitej przez batsmana, dzięki czemu nie będzie mógł on zdobyć kolejnego runa. Niezwykle ważną rolę pełni główny łapacz, który znajduje się bezpośrednio za odbijającym. Przechwytuje on nieodbite piłki. Pozostali muszą zając takie pozycje, by możliwe stało się wyłapanie piłki. O ustawieniu drużyny decyduje kapitan.
Odbijający korzysta z dużego, płaskiego kija. Zgodnie z przyjętą strategią, odbija piłkę w sposób ofensywny (najdalej jak można w wolne obszary) lub defensywny (w dół). Po odbiciu, biegnie on w celu zdobycia runa. Jeśli piłka zostanie wybita poza pole gry, drużyna zdobywa 6 runów (gdy piłka nie dotknie ziemi) lub 4 runy (gdy piłka wyjdzie poza pole po odbiciu się od ziemi). Kolejność batsmanów ustala kapitan.
Przebieg meczu
W odróżnieniu od wielu innych dyscyplin, mecz nie musi zacząć i skończyć się jednego dnia. Wyróżnia się bowiem zarówno mecze jednodniowe, jak i wielodniowe (są to przeważnie spotkania pierwszoklasowe), które trwają od 3 do 5 dni. Każdego dnia rozgrywka trwa przez maksymalnie 6 godzin.
Taki mecz dzielony jest na dwie części (inningsy). Na samym początku sędzia rzuca monetą, aby wybrać drużynę rozpoczynającą mecz jako rzucająca oraz odbijająca (w drugiej rundzie dochodzi do zmiany). Wybór strony monety jest pierwszym ważnym zadaniem kapitana.
Obie części meczu składają się z rund (overy), których liczba nie jest określona. W każdej rundzie drużyny wykonują po 6 rzutów (jeśli rzut zostanie wykonany w sposób nieprawidłowy, zostaje powtórzony, ale drużynie odbijającej zostaje dopisany jeden dodatkowy bieg). Batsman stara się zdobyć punkt, a więc run – po odbiciu piłki, musi dobiec na drugi koniec pitchu. Co ważne, w gotowości czeka drugi gracz, który w tym samym czasie biegnie w przeciwnym kierunku. Jeśli obaj dotkną ziemi za wyznaczoną linią, drużyna zdobywa punkt. Po overze rzucający przechodzi do pola i dochodzi do zmiany strony pitcha – kolejny zawodnik zostaje rzucającym.
Zadaniem rzucających jest wyeliminowanie odbijających przy utracie jak najmniejszej liczby punktów. Warto nadmienić, że podczas rzutu łokieć może zostać wyprostowany maksymalnie do 15 stopni. Jeśli kąt będzie wyższy, rzut zostaje uznany za nieprawidłowy. Kolejna zasada dotyczy tego, aby piłka rzucana przez bowlera nie znalazła się poza zasięgiem batsmana.
W jaki sposób odbijający zostaje wyeliminowany? Może do tego dojść na wiele sposobów. Przede wszystkim wtedy, gdy piłka zostanie złapana zanim odbije się od murawy. To samo tyczy się strącenia uderzenia strumpów (kijów tworzących bramkę) lub strącenia jednego lub dwóch bailów, czyli poprzeczek ułożonych na strumpach. Podobnie jest w przypadku uderzenia piłką odbijającego – sędzia musi uznać wtedy, że gdyby nie batsman, piłka trafiłaby w bramkę. Kolejnym sposobem jest strącenie baila piłką lub ręką trzymająca piłkę w momencie, gdy zawodnicy biegną na końce pitcha. Odbijający może zostać wyeliminowany także wtedy, gdy opuści pole, a piłka zostanie zagrana do łapacza, który zrzuci baila. Batsman może również sam przez przypadek zrzucić baile – zostaje on wtedy wyeliminowany.
Kolejne sposoby dotyczą błędów odbijającego. Mowa tu o celowym zagraniu przez niego piłki ręką, dwukrotnym uderzeniu piłki kijem, zajmowaniu pozycji przez dłużej niż 3 minuty, w przypadku kontuzji, która uniemożliwia mu powrót do gry, a także wówczas, gdy utrudnia on zagranie rzucającemu. Gdy drużyna rzucających wyeliminuje wszystkich 10 rzucających, dochodzi do zmiany.
Mecz wygrywa drużyna, która po zakończeniu drugiego inningsu zdobyła więcej punktów.
Sędzia
W trakcie meczu na boisku znajduje się dwóch sędziów. Jeden z nich stoi za bramką, natomiast drugi na pozycji, z której obserwuje odbijającego. Decyzje podejmuje przede wszystkim sędzia zabramkowy, drugi mu pomaga. Do tego dojść może trzeci sędzia analizujący powtórki telewizyjne oraz dwóch wynikowych, zaznaczających punkty (overy) oraz prowadzących statystyki.
Meczami wielodniowymi mogą być spotkania testowe (rozgrywane między członkami Międzynarodowej Rady Krykieta), pierwszoklasowe, towarzyskie oraz juniorskie. Do tego dochodzą mecze jednodniowe (liczba rzutów jest ograniczana) oraz tak zwane Twenty20, w ramach których rozgrywa się 20 overów.
Krykiet w Polsce
Dyscyplina ta nie jest specjalnie popularna w Polsce, jednak nie oznacza to, że nie ma ona zwolenników. Poza rozgrywkami amatorskimi i juniorskimi, mecze rozgrywane są między kilkunastoma drużynami, które powstały między innymi w Warszawie, Łodzi, Krakowie i Lublinie.
Warto w tym miejscu nadmienić, że Polska stara się o zaistnienie także na arenie międzynarodowej. W 2017 roku klub Warsaw Hussars zorganizował turniej, w którym wzięły udział chociażby Węgry i Estonia, a w 2018 roku Polska wzięła udział w turnieju Euro T20.
Sprzęt do krykieta
Gra w krykieta nie wymaga wykorzystania zbyt wielu sprzętów i akcesoriów. Podstawowym wyposażeniem jest oczywiście kij do krykieta, który wyróżnia się długą, płaską powierzchnią do odbijania (maksymalnie 96,5x10,8 cm), a także piłka do krykieta – jest ona wykonywana z korka, który następnie zostaje pokryty skórą w kolorze białym lub czerwonym. Jej średnica wynosi 23 cm.
Jeśli chodzi o strój, konieczne okażą się specjalne buty z kolcami, które zapewnią odpowiednią przyczepność, długie spodnie oraz koszulka (najczęściej polo). Odbijający i łapacze zakładają również ochraniacze, kask i rękawice. Wszystko to ma chronić ich przed uderzeniami piłką. Do tego dochodzą oczywiście bramki.
Krykiet dla dzieci realizowany jest zazwyczaj w sekcjach juniorskich – zarówno w klubach, jak i w szkołach. Zasady są zazwyczaj lekko modyfikowane, tak aby skrócić grę. Na rynku znaleźć można również krótsze kije i lżejsze piłki.
Zasady krykieta mogą wydać się skomplikowane, jednak po dokładniejszej analizie, wszystko staje się jasne. Jest to bardzo dynamiczna, ciekawa gra, którą z pewnością warto się zainteresować.
Komentarze (0)